Całej rodzinie Edytki składam najszczersze wyrazy współczucia oraz aby Bóg dał Wam siły przeżyć taką ogromną stratę. Serce się kraja jak taka cudowna osoba jak Edytka musi nas opuścić - a my nie możemy jakkolwiek pomóc.

Panu Dariuszowi Idzkowskiemu wyrazy szacunku, żalu i szczerego współczucia i życzenia ukojenia w bólu na dalszą drogę życia....

Życie nie zatrzyma wiatru na drodze tak jak nie wstrzyma nurtu rzek wyznaczoną każdy ma drogę przeznaczenie dobrze o tym wie nie pozbawi życia miłości - ona zbawieniem idzie w szarościach po drodze gubiąc kroki stawia na gruncie niepewnym ale trwa... czasem z oddechem głębokim - jak wiatr gdy o poranku przestrzeń otwiera i prowadzi - w ciszy... szukając swojej prawdy Wiersz Danuty Capliez-Delcroix Bylińska

"Do moich zmarłych" Zmarli moi, nie opuszczajcie mnie! Tylko przy waszej śmierci bliski jestem życia, Tylko wspomnienie o was nie zmniejsza mi świata, Tylko wy, nieskalani, uszliście rozbicia, Tylko wśród was mam ojca i matkę, i brata, Tylko wasze istnienie jest mi tu konieczne, Tylko za wami iść mi, iść na wieki wieczne. Zmarli moi, pozostańcie przy mnie! Tylko przez was nie ginie to, co kiedyś było, Tylko przez was zabliźnia się czas poszarpany, Tylko przez was pojmuję mą przeszłość zawiłą, Tylko w was śmierć i życie nie krwawią jak rany, Tylko na was się godzą i w was nie są sprzeczne, Tylko za wami iść mi, iść na wieki wieczne. Zmarli moi, pomóżcie mi! Tylko przez was się budzi moja wiara ze snu, Tylko przez was dosięgam jej siły w pokorze, Tylko wy mnie wznosicie nad próbę doczesną, Tylko z was mnie oświeca, co jest ostateczne, Tylko za wami iść mi, iść na wieki wieczne. Zmarli moi, usłyszcie mnie! Tylko tą ludzką mową mówić do was mogę, Tylko tą ziemią zdążyć, która was poczęła, Tylko to niebo wspomnieć i pola, i drogę, Tylko to miasto w gruzach, zburzone w nim dzieła, Tylko za wami, coście szli w łuny tameczne, Tylko za wami iść, iść na wieki wieczne. Amen wiersz Kazimierza Wierzyńskiego

O, jak krótki jest czas nasz na ziemi! Jak mało poranków żywych! Jak mało chwil spędzonych z myślami własnymi w parkach naiwnych i zielono-siwych! Jak mało niespodzianek na świecie! Jak rzadka jest radość nieznana z zobaczenia po raz pierwszy Wenecji lub usłyszenia „Tristana”! Nie móc krzyknąć płynącej fali: Nie niszcz mnie, to się nie godzi! Nikt nie będzie mógł kochać doskonalej ani uścisnąć słodziej! Inni ci nie powiedzą nic, czego przed nimi nie myślałam już co do słowa! Żadna z ich pieśni o słońcu czy ziemi nie będzie nowa! Nikt już tak ze snem swoim pieścić się nie będzie skrzydlatym, gwałtownym, słodkim, jak ja, podobna Ledzie w uścisku z łabędziem, w puch wtulona i w srebrne lotki, – Tak, zginiesz, serce z cienia i z iskier tysięcy, będziesz trawą lub wodą w strumyku – I ci, co cię kochali, nie usłyszą więcej twego głośnego krzyku… Dziękuję za Twoją miłość! Dziękuję, że byłaś w moim życiu Największym Skarbem dla mnie! Twój Darek